قصاص ضامن امنیت جامعه - خوب و بد قصاص

فضیلت و حقیقت یاد شکر خدا:

*فاذکرونی اذکرکم و اشکروا لی و لا تکفرون (152/بقره)

 
منظور از یاد خداوند در این آیه، فقط به زبان آوردن نام او نیست؛‌ بلکه ذکر خداوند، ‌عبادت دل و جان آدمی است و اگر ذکر زبانی از دل برآید ارزش دارد؛‌ و الا بی ارزش است.

باید دانست که یاد حقیقی خداوند، که یاد حقیقی خداوند در عمل نمایان می شود
 
چنان که در روایات از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است:‌ کسی که خدا را اطاعت کند،‌ خدا را یاد کرده هر چند نماز و روزه و تلاوت قرآنش کم باشد و کسی که خدا را نافرمانی کند،‌ خدا را فراموش کرده،‌ هر چند نماز و روزه و تلاوت قرآنش زیاد باشد.

---

 

احادیث مربوطه:‌
 
امام صادق (ع):‌ تسبیح فاطمه زهرا از جمله همان ذکر کثیر است که خداوند فرموده است:‌ خدا را بسیار یاد کنید.

 
پیامبر اکرم (ص):‌ همه تشنه می میرند،‌ مگر ذاکر خدا. 
امام علی (ع):‌ هر که به یاد خدا مشغول باشد خداوند او را خوشنام گرداند.

 
 
قصاص؛‌ ضامن امنیت جامعه:

 
*یا ایها الذین آمنوا کتب علیکم القصاص فی القتلی،‌ الحر بالحر و العبد بالعبد و الانثی بالانثی ....( 178/بقره) 
باید توجه داشت که اسلام طرفدار هر نوع قصاص نیست؛‌ بلکه قصاص و تلافی حد و مرزی دارد و چنین نیست که برای قتلی ده ها قتل انجام شود و یا برای تلافی یک قتل از یک قبیله و فامیل بی جهت انتقام گرفته شود.
 

 
فواید چشم گیر قصاص از زبان امام سجاد (ع):
 
امت پیامبر،‌ بدانید که قصاص برای شما و جامعه اسلامی اولا موجب حیات و زندگی است؛ زیرا کسی که درصدد قتل دیگری است و بداند که قاتل را هم می کشند و او را هم قصاص می کنند،‌ قهرا از مکر شیطانی خود بر می گردد و از کشتن منصرف می گردد؛‌ دوم اینکه باعث حیات خود قاتل است که اگر طرف را بکشد،‌ خودش هم قصاص و کشته می شود و بنابراین دست به قتل نمی زند.  

 
 ثالثا موجب حیات دیگران است و برای مردم و جامعه امنیت جانی به ارمغان می آورد؛‌ زیرا وقتی که مردم دانستند که قصاص واجب است و حتما اجرا می گردد،‌ از ترس قصاص و کشته شدن به قتل دیگران جرأت نخواهند کرد. 
احادیث مربوطه:‌ 
امام علی (ع):‌ خداوند ایمان را واجب فرمود برای پاک کردن از شرک و قصاص را برای حفظ خون ها. 
پیامبر خدا (ص):‌ هر که از قصاص خونی گذشت کند،‌ او را پاداشی جز بهشت نباشد. 
پیامبر خدا (ص):‌ هیچ مرد مسلمانی نیست که به قسمتی از بدنش آسیبی وارد شود و از قصاص آن بگذرد مگر اینکه خداوند به سبب آن یک درجه بالایش برد و یک گناه از او بزداید.
 

 
رشوه؛‌ گناهی بزرگ و پلید: 
*و لا تأکلوا اموالکم بینکم بالبطل و تدلوا بها الی الحکام لتأکلوا فریقا من اموال الناس... (188/ بقره) 
رشوه،‌ یکی از بزرگترین و زشت ترین گناهان کبیره است. البته زشتی این گناه سبب شده که مرتکبین آن را در لابه لای عبارات و عناوین فریبنده دیگر مانند هدیه،‌ تعارف،‌ حق و حساب و... پنهان کنند؛‌ ولی روشن است این تغییر نام ها به هیچ وجه تغییری در ماهیت رشوه نمی دهد و در هر صورت،‌ پولی که از این طریق گرفته می شود،‌ حرام و نامشروع است.
 

 
احادیث مربوطه: 
پیامبر اکرم (ص): خدا لعنت کند رشوه دهنده و رشوه گیرنده و واسطه بین آن دو را. 
پیامبر اکرم (ص):‌از رشوه گرفتن دوری کنید که آن کفر محض است و رشوه گیر بوی بهشت را استشمام نمی کند. 
امام صادق (ع):‌ رشوه در قضاوت،‌ کفر ورزیدن به خداست.
 

 امید: 
*ان الذین آمنوا و الذین هاجروا فی سبیل الله اولئک یرجون رحمت الله و الله غفور رحیم (218/ بقره) 
امید به رحمت الهی،‌ یکی از اساسی ترین عوامل سعادت انسان است؛‌ زیرا امید سبب حرکت انسان می گردد،‌ البته ذکر این نکته مهم است که امیدی در نظر قرآن مطلوب است که همراه لوازم و ضروریات دیگر هدف باشد. یعنی انسانی باید امیدوار باشد که پس از در نظر گرفتن مقصد،‌ اسباب و وسایل مورد نیاز برای رسیدن به آن مقصد را تهیه کند و در آن حال منتظر رسیدن به آن هدف باشد. 
اگر کسی مقدمات سعادت را که ایمان به خدا و عمل صالح و تقوای الهی است،‌ بدست آورد و در آن هنگام منتظر پاداش و رحمت الهی باشد،‌ او امیدوار حقیقی است.
 

 
احادیث مربوطه: 
امام علی (ع):‌ هر امیدواری جوینده است و هر بیمناکی اندوهگین. 
امام علی (ع)‌:‌ هر چه امید دارید،‌ به خدای سبحان داشته باشید و به کسی جزء او امید مبندید؛‌ زیرا هیچ کس،‌ به غیر خداوند متعال امید نبست،‌ مگر آن که نومید بازگشت. 
امام علی (ع):‌ چنان کسی مباش که بدون عمل،‌ به آخرت امید دارد و با آرزوهای دراز،‌ توبه را به تأخیر می اندازد. در نکوهش دنیا چون پارسایان سخن می گوید اما رفتارش رفتار دنیا خواهان است.
 

 سوگندهای دروغ:‌  
*ولا تجعلوا الله عرضه لایمنکم ان تبروا ....

 
*لا یواخذکم الله باللغو فی ایمنکم... ( 224/ 225بقره)
 

 
قسم خوردن به ویژه به خدا کار پسندیده ای نیست. بر اساس این دو آیه و روایات ائمه معصومین سوگند در دو مورد ارزش حقوقی ندارد و معتبر نیست؛‌ 
1-انسان قسم بخورد که کار واجب یا مستحبی را ترک کند یا کار حرامی را انجام دهد. 
2-قسم هایی که بدون توجه و نیت قلبی و از روی عصبانیت از چیزی یا اکراه و اجبار دیگران انجام شود. 
اگر قسم در غیر این دو مورد بود و شخص حقیقتا قسم خورد،‌ واجب است که بر سوگند خود بماند و اگر قسم بشکند علاوه بر مجازات اخروی کفاره نیز بر او واجب می گردد. 
کفاره شکستن سوگند:‌ غذا دادن به 10 مسکین یا لباس پوشاندن بر 10 نیازمند یا آزاد کردن یک برده .
 

 
احادیث مربوطه:‌ 
امام صادق (ع):‌ هنگامی که از تو خواسته شد بین دو نفر را آشتی دهی،‌ نگو من قسم خورده ام که این کار را نکنم. 
امام صادق (ع)‌:‌ سوگند لغو این است که کسی بگوید "نه به خدا" و "بله به خدا" بدون اینکه بخواهد عهدی ببندد. 
امام صادق (ع):‌ کسی که قسمی بخورد و بداند که دروغ می گوید،‌ در حقیقت با خدا جنگیده است.