حاکم، خلیفه الله و امام زمان (عج) است

 

حاکم و رهبر و پیشوای کل نظام موعود جهانی مانند نظام مدینه در عصر رسول اکرم (ص)  و سلم و نظام کوفه در عصر امیرالمومنین علی (ع)  نائب خدا و خلیفه الله است که عادل و معصوم از گناه و خطا و عمل به هوای نفسانی است، در پرهیزکاری و رعایت حق و عدالت، در تصمیمات و عزل و نصب و تصرف در بیت المال الگو و نمونه و آئینه تمام نمای قوانین عدل و قسط اسلام است، صفتی که بر حسب دلائل محکم عقلی و نقلی که از جمله علامه حلی [1] قدس سره در الفین، یک هزار دلیل بر آن اقامه فرموده است، باید امام و خلیفه خدا و رهبر جامعه به آن متصف و متحلی باشد و در این امت برای احدی غیر از فاطمه زهرا علیها السلام و ائمه اثنی عشر علیهم السلام که امامت و خلافت آنها بر حسب صدها حدیث معتبر منصوص است، قابل اثبات نیست.

و از جمله آیاتی که به آنها بر لزوم صلاحیت علمی، عملی و اخلاقی رهبر آن نظام منصوص که یگانه نظام مشروع است استناد شده است، این آیات است:  

 
1- (ا فمن یهدی الی الحق احق ان یتبع امن لا یهدی الا ان یهدی). [2] آیا کسی که راه می نماید (مردم را) بسوی حق، سزاوارتر است که از او پیروی کنند یا کسی که خود راه نمی یابد مگر آن که راهنمایش کنند. 
 
2- (هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون). [3] آیا یکسانند آنان که می دانند و آنان که نمی دانند. 

(و اذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات فاتمهن قال انی جاعلک للناس اماما قال و من ذریتی قال لا ینال عهدی الظالمین). [4] (بیاد آور) زمانی که آزمود ابراهیم را پروردگارش به اموری چند پس او بانجام رسانید آنها را، خدا گفت البته من قرار دادم ترا برای مردم پیشوا (در دین) ابراهیم گفت و از فرزندان من نیز (چنین فرما) خدا گفت نرسد عهد من (که امامت است) به ستمکاران. 

بدیهی است مقام امامت که اعظم مناصب و خلافت الله است بکسی اعطاء می شود که از همه صالحتر و عالمتر و پاکتر باشد و سوابق سوء و انحراف از حق در پرونده زندگیش ثبت نشده باشد. در این نظام، در گزینش برای مقامات پائین نیز همین اصل صلاحیت علمی و عملی و قدرت بر اداره و حسن تدبیر معیار است و با وجود اصلح و الیق و اعلم، به صالح و لایق و عالم مقامی اعطاء نمی شود. از خیانتهای بزرگ در دائره این نظام این است که مقام و منصبی به کسی اعطاء شود در حالی که شخص دیگری برای تصدی آن مقام صالحتر از او باشد چنانکه قبول هر مقام و منصب با علم به صلاحیت و کفایت بیشتر دیگری نیز جایز نیست و در نظام اسلام هیچ کس خود را به جای صالحتر از خود معرفی نمی کند و نامزد مقامی که صالحتر از او برای آن نامزد شده است نمی نماید، اگر هم به او پیشنهاد کنند، مردم را به اصلح از خود راهنمائی می نماید. این روشی است که در جوامع کنونی غیر مسلمان دنیا اصلا دیده نمی شود و در جوامع اسلامی هم بندرت مشاهده می شود و در پایان این بند مناسب است به سخن جامع و کامل خلیل بن احمد [5] اشاره کنیم که از او پرسیدند: دلیل بر امامت علی (ع)  بر کل امت چیست؟
آن مرد بزرگ این گونه پاسخ داد: احتیاج الکل الیه و نائه عن الکل دلیل علی انه امام الکل. محتاج بودن همه به وی (حضرت علی (ع) ) و بی نیازی او از همه کس، دلیل آن است که او امام و پیشوای همه است.  

---

 
پی‌نوشت‌ها:

 
[1] شرح حال علامه حلی در تمام کتابهای رجال و تراجم و معاجم مضبوط است.
[2] سوره یونس آیه 35.
[3] سوره زمر آیه 9.
[4] سوره بقره آیه 124.
[5] در مورد خلیل بن احمد مراجعه شود به لغت نام دهخدا و تاسیس الشیعه ص 150 تا 154 و ص 178 و 179 و نور القبس ص 56 و 57 که در آن کتاب، مولف در ضمن ترجمه او، کلامممتاز دیگری از خلیل بن احمد در بیان برتری امیرالمومنین علی (ع)  بر سایر اصحاب و تشاکل با یک دیگر و تفرد امام (ع)  به خصائص عالی نقل نموده است.